Metro Exodus Review

In Metro Exodus laten de fans de claustrofobische gangen en tunnels van het gigantische metrostelsel achter zich. We maken ons klaar voor een heuse reis per trein, maar of deze trein altijd even lekker loopt, kom je in onze review te weten.

The silent treatment

Na de gebeurtenissen in Metro 2033 en Metro: Last Light, hervatten we wederom het avontuur van Artyom. De jonge stille protagonist van de Metro-reeks. Zonder al te veel te spoilen, schopt Artyom tegen de verkeerde schenen, staat hij hier en daar op een teentje te veel en moeten we al snel het hazenpad kiezen. We ruilen de donkere en enge ondergrondse gangen voor een apocalyptische buitenwereld waar slechts weinig overblijft van wat vroeger een beschaving was. De donkere claustrofobische setting maakt plaats voor de open lucht en wat meer ademruimte. Althans, dat zou je denken. Naast de mutanten en mogelijk vijandige survivors, blijven radioactiviteit en toxische gassen jouw grootste vijand. De mensheid verschool zich uiteraard voor een goede reden in de benauwde metrostelsels.

In Metro Exodus staan we opnieuw voor een storydriven ervaring. Doorheen het verwoeste landschap banen we ons per trein een weg naar betere oorden, maar heel wat obstakels maken het ons niet bepaald gemakkelijk. Overlevenden vormen bendes, sektes of milities; je krijgt te maken met redelijk wat nieuwe soorten mutanten, enzoverder. Het grootste obstakel op jouw ‘roadtrip’ is echter het onvermogen te spreken. De stille aanpak zorgt hier en daar toch voor redelijk wat ongemakkelijke momenten als je er te veel bij stil staat. Denk maar aan wanneer je aangesproken wordt en niets antwoordt. Radioverkeer in het bijzonder is zo extra vreemd, aangezien jouw gesprekspartner het compleet normaal vindt je nooit te horen en ook precies weet wanneer dit betekent dat je in de problemen zit. Het gebrek aan gespreksinteractie is een spijtige keuze van 4A Games, in wat anders een meer dan prima diepgaande storyline is.

Dag en nacht verschil

Anders dan in 2033 en Last Light, zorgt de buitenwereldsetting voor heel wat nieuwe mogelijkheden. Zo heeft Exodus niet bepaald een echte open wereld, maar verschillende erg grote levels waarin toch wat afgewandeld kan worden. Aangezien de reis duizenden kilometers omvat, zal je dus ook regelmatig compleet andere omgevingen kunnen verkennen. Meer dan welkom voor wie de duisternis wat beu is. De semi-open wereld aanpak zorgt ook voor nieuwe mogelijkheden naar gameplay toe en kan ervoor zorgen dat meerdere playthroughs nodig zijn om alles van de game in je op te nemen.

Zo maakt de omvang van de levels het mogelijk om van je pad af te wijken en hier en daar een zijmissie mee te pikken. Geheel optioneel uiteraard, maar deze kunnen van cruciaal belang zijn voor het verdere verloop van de game. Daarnaast is er de dag- en nachtcyclus die je in-game kunt veranderen door te slapen. Elk tijdstip heeft zo z’n voor- en nadelen. Overdag kom je minder mutanten tegen, maar ben je van kilometers ver zichtbaar door mensen. ’s Nachts heb je dan weer de duisternis aan jouw kant, maar moet je meer opletten van mutanten. Het is maar wat je het liefst tegen het lijf loopt.

Je hebt overigens telkens de keuze om je vijand te ontwijken en muisstil je doel te behalen, maar je verweren doe je met verschillende soorten wapens. Net als in de voorgangers heb je de gebruikelijke geïmproviseerde vuurkracht, maar kan je ze deze keer ook zelf gaan customisen. Niet enorm uitgebreid echter, maar een andere scope, loop of stock kan jouw revolver plots in een rifle veranderen. Verder kan je ook throwingknives, molotovs en granaten craften met gevonden loot. Elke speler zal dus een eigen unieke speelstijl kunnen aannemen. Persoonlijk speelde ik bij voorkeur stealthy, omhuld door de nachtelijke duisternis. Met verstandig gebruik van de zaklamp en night vision goggles kan je creatief uit de hoek komen. Bijkomend is gebrek aan licht eigen aan de Metro-reeks en blijft dit de meest sfeervolle manier van spelen.

Welke speelstijl je ook kiest, in Exodus primeert nog steeds het survival aspect. Dit betekent dat je dus ten alle tijden best spaarzaam omgaat met resources. Op de lagere moeilijkheidsgraden zal je hier weinig op moeten letten, maar vanaf normal tot hardcore, let je best wel op. De perfecte balans vinden tussen het maken van munitie, healthpacks en filters voor je gasmasker is van levensgroot belang. Je 100 kogels zullen weinig uitmaken als je maar een halve minuut zuurstof meer hebt.

Technische mankementen

Hoewel Metro Exodus een erg vermakelijke game is, is de game niet zonder zijn gebreken. Naast de stille protagonist, kan de game hier en daar wat technische tweaks gebruiken. Regelmatig kregen we te maken met framedrops, geluid dat niet perfect gesynchroniseerd is en de grootste boosdoener wat mij betreft, lange laadtijden. Telkens opnieuw die minutenlange laadschermen moeten aanschouwen in een dergelijke game kan frustrerend werken. Zeker wanneer doodgaan niet uitzonderlijk is.

Dit zijn helaas zaken die je erbij moet nemen en nemen gelukkig niet weg dat 4A Games een prachtige wereld neergezet heeft. In combinatie met prachtige lichteffecten, zorgt de audio ook nog eens voor een enorm grillige sfeer. Sluipend door een donkere gang met niets meer dan een aansteker als verlichting, je ademhaling en je hart die galmen in je gasmasker, terwijl je op slechts meters van je af een schim ziet en getrappel van onmenselijke poten hoort… Ik heb al minder enge levels achter de rug.

Verdict

Metro Exodus mogen we niet volledig aanschouwen als AAA titel, maar 4A Games zet met Exodus toch maar weer een stevige titel neer. Een game die ondanks zijn technische gebreken en de silent treatment, garant staat voor een stevige storyline, prachtige taferelen en meer vrijheid dan ooit in een Metrogame. Zalige licht- en audio effecten zorgen meer dan eens voor kippenvel momenten, al dan niet in combinatie met wat angstzweet. Exodus zal misschien even wennen zijn voor de ervaren Metrodweller, maar is een volwaardige toevoeging aan de reeks.