Transference Review

Tijdens de E3 vorig jaar kwam tijdens de Ubisoft conferentie Elijah Wood ineens op het podium om hun nieuwe game voor te stellen: Transference. Transference is een psychologische thriller gemaakt in samenwerking met Ubisoft en SpectreVision van Elijah Wood. Geïntrigeerd door het concept ging ik vol goede moed en hoge verwachtingen aan de slag met dit pareltje.

Transference start met een video-opname van een man van middelbare leeftijd die de kijker toespreekt. Gekleed in een bruin pak dat hij ongemakkelijk lijkt te dragen, lijkt hij angstig wanneer hij zijn dialoog begint. Terwijl hij zijn wetenschappelijke ontdekking onthult, wordt hij alsmaar energieker en opgewonden, dit terwijl hij het concept van zijn experiment van het ademen van het menselijk bewustzijn in een virtuele ruimte beschrijft. De video dient als een kans voor deze man, Raymond Hayes, om de toeschouwer voor te bereiden op wat ze gaan ervaren voordat hij een onhandige opmerking maakt over zijn gezin. De video eindigt, het scherm vult zich met ruis en de speler wordt getransporteerd naar een digitale reproductie van het huis van de familie Hayes, waar het onmiddellijk en overduidelijk wordt dat er iets niet klopt.

Transference gebruikt opzettelijk onsamenhangende en abstracte omgevingsvertellingen om de waarheid achter de moeilijke levens van de familie Hayes te maskeren, met name de vermeende misstanden gepleegd door het genie Raymond Hayes. Dit is zo’n game waarbij het moeilijk is in detail te treden zonder teveel van het plot te verklappen. Wat wel gezegd kan worden is dat de speler alles binnen het huishouden van Hayes ervaart. Zorgvuldig geplaatste lichtschakelaars activeren het gesimuleerde huis vanuit het oogpunt van elk gezinslid. Deze gesimuleerde reproducties zijn gebaseerd op de suggestie van hoe de personages de wereld om hen heen bekeken. Zoals elk experimenteel computerprogramma is de simulatie soms vervormd of onvolledig, met foutmeldingen en codes waardoor het lijkt alsof de stabiliteit van het programma aan een thread hangt.

We zijn al gewoon met games die een filmische ervaring bieden, denk maar aan Beyond: Two Souls en Life is Strange. Ook Transference kunnen we toevoegen aan dat lijstje, dus het is geen verrassing dat er weinig gameplay is. Het beetje gameplay dat aanwezig is, is gebaseerd op het avonturengenre gecombineerd met puzzellogica en het zoeken naar items via een point-and-click systeem. Het doet een beetje terugdenken aan de Myst games van vroeger, waar je ook enkel moest rondlopen en items moest zoeken om puzzels op te lossen. Transference kun je dus beschouwen als een veredelde Myst game in een modern jasje, want van “gamen” komt niet veel in huis. Het alleen maar van kamer naar kamer lopen op zoek naar een soort trigger wordt al snel saai en de frequentie waarop de achtergronddialoog wordt herhaald verandert een griezelig huis al redelijk snel naar een verveeld huis.

Transference heeft alle kenmerken van een goede psychologische thriller: obscure aanwijzingen die verwijzen naar een soort openbaring, een spannend plot vol mysterie en heel veel onverwachte wendingen. Inhoudelijk is de game moeilijk te beoordelen, want het is allemaal wel vaag gehouden, maar het past wel in het concept. Er zijn geen duidelijke antwoorden of een speciale monoloog waar Raymond het hele drama verklaart. Sommige vinden dit een goede zet om het verhaal opnieuw te doorlopen om het zo zelf uit te vogelen, maar andere willen dan weer onmiddellijk precies weten hoe de vork in de steel zit. Ik persoonlijk vind het geweldig dat het allemaal zo vaag is, zodat je zelf alles van het verhaal moet uitpluizen, zoals in bv. Dark Souls waar je ook niet bij je handje wordt vastgehouden.

Een ander sterk punt van Transference is het gebruik van live-action footage van Raymond’s wetenschappelijke tijdschrift en huisfamilievideo’s. Dit ontwikkelt de personages verder en maakt ze sympathieker. Ook geeft dit een betere weergave van de thema’s die de ontwikkelaars hebben gebruikt: verwaarlozing, depressie en emotionele mishandeling. Deze gevoelens worden niet alleen goed overgebracht, ze worden ook gesymboliseerd in de simulatie. Dit gecombineerd met de prachtige visuals en meeslepende audio brengen de boodschap écht goed over, zeker als je het ook nog eens in VR speelt.

Verdict

Transference heeft alles wat een goede psychologische thriller nodig heeft. Het verhaal brengt de boodschap van zware thema’s goed over en biedt precies genoeg onzekerheid in zijn vertelling dat het discussie over de motivaties en de uitkomst van de karakters van de game zou kunnen aansporen. Het eindresultaat is een diep gedenkwaardige ervaring die lang zal blijven hangen na het voltooien ervan.